بسیاری از مربیان معتقدند که توانایی استعدادیابی دارند برای اثبات این قضیه به تجربه کاری طولانی مدت خود استناد میکنند با این حال باید گفت که این مربیان بیشتر استعدادگزینی میکنند تا استعدادیابی.
استعدادگزینی به این معناست مربیان، بازیکنان را انتخاب میکنند که در حال حاضر توانایی شرکت کردن و موفق بودن در مسابقات را دارند. در مقابل استعدادیابی به این معناست که با توجه به شرایط بدنی، تکنیک، تاکتیک و شرایط روحی یک فرد برای او پیشبینی میشود که در آینده میتواند کارایی ورزشی بالایی داشته باشد یا خیر. استعداد گزینی کار سادهای است در حالی که استعدادیابی یک هنر است.
استعدادیابی به شکلگیری موفق کمک میکند. در حال حاضر در دنیای ورزش گرایش بیشتری به استعدادگزینی وجود دارد. هنگامی که یک مربی احساس نیاز میکند تا در تورنمنتهای نزدیک موفقیت پیدا کند و در دوره کاری خود کارنامه خوبی را بر جای بگذارد مطمئناً تیم آینده نخواهد بود و استعداد گزینی را ترجیح میدهد. استعداد گزینی موفقیتهای کوتاه مدت را شکل میدهد به صورت طبیعی مربیان به دنبال قویترین و سریعترین بازیکن هستند.
کسی که بازیکن آینده نیست اگر کارایی خوبی را در لحظه از خود نشان ندهد، کنار گذاشته میشود.
طبق آمار با توجه به شرایطی که در حال حاضر ورزشکاران کودک و نوجوان وجود دارد و فشاری که به آنها وارد میشود ۷۰ درصد قبل از سن۱۳ سالگی ورزش منظم و حرفهای را کنار می‌گذارند.
متخصصان استعدادیابی ورزشی به دنبال ورزشکاران نیستند که در حال حاضر بازیکن حرفهای باشند بلکه از زوایای مختلف یک کودک یا نوجوان را مورد بررسی قرار می‌دهند.
اینستاگرام
واتس اپ
آپارات