استعدادیابی یا استعدادگزینی؟

بسیاری از مربیان معتقدند که توانایی استعدادیابی دارند برای اثبات این قضیه به تجربه کاری طولانی مدت خود استناد می‌کنند با این حال باید گفت که این مربیان بیشتر استعدادگزینی می­کنند تا استعدادیابی.

استعدادگزینی به این معناست مربیان، بازیکنان را انتخاب می­کنند که در حال حاضر توانایی شرکت کردن و موفق بودن در مسابقات را دارند. در مقابل استعدادیابی به این معناست که با توجه به شرایط بدنی، تکنیک، تاکتیک و شرایط روحی یک فرد برای او پیش­بینی می­شود که در آینده می­تواند کارایی ورزشی بالایی داشته باشد یا خیر. استعداد گزینی کار ساده­ای است در حالی که استعدادیابی یک هنر است.

استعدادیابی به شکل­گیری موفق کمک می­کند. در حال حاضر در دنیای ورزش گرایش بیشتری به استعدادگزینی وجود دارد. هنگامی که یک مربی احساس نیاز می­کند تا در تورنمنت­های نزدیک موفقیت پیدا کند و در دوره کاری خود کارنامه خوبی را بر جای بگذارد مطمئناً تیم آینده نخواهد بود و استعداد گزینی را ترجیح می­دهد. استعداد گزینی موفقیت­های کوتاه مدت را شکل می­دهد به صورت طبیعی مربیان به دنبال قوی­ترین و سریع­ترین بازیکن هستند.

کسی که بازیکن آینده نیست اگر کارایی خوبی را در لحظه  از خود نشان ندهد، کنار گذاشته می‌شود.

طبق آمار با توجه به شرایطی که در حال حاضر ورزشکاران کودک و نوجوان وجود دارد و فشاری که به آن­ها وارد می­شود  ۷۰ درصد قبل از سن۱۳ سالگی ورزش منظم و حرفه‌ای را کنار می‌گذارند.

متخصصان استعدادیابی ورزشی به دنبال ورزشکاران نیستند که در حال حاضر بازیکن حرفه­ای باشند بلکه از زوایای مختلف یک کودک یا نوجوان را  مورد بررسی قرار می‌دهند.